“Ik ben niet de slimste, knapste, rijkste of mooiste man op aarde. Er is een hoop mis met mij.” Diana las de tekst en klikte meteen op het ‘ja, ik heb interesse’ knopje.
Cora was zoals men dat zegt een grijs muisje. Alles was gemiddeld aan haar; haar figuur, haar haren, haar uitstraling en haar inkomen. Ze woonde in een flatje in een middelgrote stad en naast contact met haar moeder, had ze eigenlijk niemand in haar leven om eens iets leuks mee te doen.
“Coor, je moet eens iets aan jouw leven gaan doen!” zei haar moeder op een dag, toen ze met de spatel naar haar dochter liep. “Hier, likken!” was de opdracht. Cora vond haar moeder geweldig. Ze vroeg zich wel eens af of er misschien iets mis was gegaan bij het overdragen van de genen. Alles wat Cora niet was, was haar moeder wel. Met haar vijfenzestig jaar was Diana een vlotte tante. Hip gekleed in fleurige Desigevalletjes, zoals ze het merk Disigual gekscherende noemde. Haar haar in een grijstint met vlotte accentjes en haar uitpuilende vriendenkring.
“Neem wat vrienden van mij over, ik heb er toch te veel” grapte Diana. “Veronique is weer beledigd dat ik met Antoinette op een workshop “Jezelf vinden” was geweest.” “Nou, dan ben ik door het vinden van mezelf nu weer een vriendin kwijt!” Een bulderlach vulde de keuken. Cora kon niet anders dan meelachen. Haar moeder was zo ontzettend levendig en grappig.
“Weet je wat jij eens moet doen Coor… op zo’n dating pagina gaan!” Diana draaide zich om met haar roze olifantenschort over haar merkjurkje en trok een hoopvol gezicht. “Ik wil gewoon kleinkinderen!” Cora verslikte zich in haar rosé. “Mam!” “Doe even normaal!” riep Cora vol ontzetting. “Ik ben geen legkip!” Diana deed de deur van de oven dicht en stelde de tijd in. “Zo, dat is dat!” Ze schonk een glas rosé in en ging tegenover haar dochter zitten. “Luister, Cora, je bent al over de dertig” “Tik tak, tik tak, hoor je dat?” “En het is niet de timer van de oven…” Cora rolde met haar ogen. “Ja, ja, mijn biologische klok, ik snap het.” Diana stond op en pakte haar laptop. “Kijk, hier.” Met grote ogen keek Cora naar het scherm.
Ik ben op zoek…
Ik zoek naar dat ene moment, waarop je iemand ontmoet en je adem even stopt, dat je op hetzelfde moment sterk en kwetsbaar bent. Het moment waarop je weet, dit is onvermijdelijk…
Ik zoek liefde. Niet op de manier waarop je ‘ik hou van jou’ zegt zoals je ‘goedemorgen’ zegt. Niet de liefde waarbij je onderhandelt. Maar liefde in de vorm van waardering van een moment, het moment waarop je niets van iemand verwacht en eigenlijk op het zelfde moment toch ook weer alles.
Voor die liefde hoef je niet perfect te zijn. Het zou zo maar kunnen dat de onhebbelijkheden die je hebt, juist zorgen dat jij bijzonder bent. Dus verberg ze alsjeblieft niet, ik vind ze leuk, het maakt jou echt en wat is er leuker dan een echt mens?
Als jij hetzelfde zoekt, laat dan een bericht achter…
Cora stond sprakeloos te staren naar de tekst. “Mam… dit is prachtig, dit is precies zoals het is…” “Ik wist wel dat je het mooi zou vinden.” Ineens leek er iets van haar moeders genen door Cora te stromen. “Oke, ik doe het, ik ga op die site!” Diana keek met een blik van zelfgenoegen naar haar dochter. “Nou dat komt goed uit, dan heb ik niet voor de kat zijn viool een cake staan bakken…” “Mam, wat heb je gedaan?” riep Cora verschrikt uit. Diana had geen tijd om een antwoord te geven, want de deurbel ging…
“Jij bent vast Francois…” zei Diana met een zoete stem. Cora stond om de hoek van de deur te gluren wat zich in de hal afspeelde.
“Francois de Groot, aangenaam” zei de man, terwijl hij de hand van Diana pakte om die te voorzien van een handkus, waarbij de lippen de hand net niet raakte. “Vous savez comme il faut!” kirde Diana. Cora moest een enorme proest onderdrukken. “Maar natuurlijk, weet ik hoe het moet!” zei François op een zelfverzekerde toon. De man in de gang was goed gekleed, rond de vijfenzestig en een volleerd charmeur. Cora waagde een stap in de hal. “Kom Francois, laat mij je aan Cora voorstellen, mijn lieftallige dochter.” Diana zwaaide haar Desigual jurk in het rond terwijl ze met haar hand een omgekeerd wuifgebaar naar Cora deed. Terwijl Francois zich installeerde in de huiskamer, volgde Cora haar moeder naar de keuken. Op fluistersterkte vroeg ze: “Wat heb je gedaan?” “Nou Coor, je denkt toch zeker niet dat jij de enige bent die liefde in het leven zoekt, ik wil zelf ook wel een beetje vissen in de liefdesvijver!” Weer klonk de deurbel. “Doe jij even open, Coor, dan zorg ik even voor Francois.”
“Hallo, ik kom voor Cora, ben jij dat?” klonk het toen Cora de deur opendeed. “Ja, dat ben ik.” Cora keek in de ogen van de man die voor haar stond. Het waren warme ogen, met een twinkel er in. “Hoi, ik ben Charles” zei de man terwijl hij onhandig naar de hand van Cora greep om een begroeting te beginnen. “Je hoeft niet perfect te zijn, jouw onhebbelijkheden maken jouw bijzonder” galmde door het hoofd van Cora. Ze wist het, dit was bijzonder…
“Cora!” riep haar moeder vanuit de huiskamer. “Sta daar niet als een standbeeld en laat de visite binnen!” Weer terug in de werkelijkheid, besefte Cora zich haar eigen onhandigheid. Ze stond inderdaad als versteend in de deuropening. “Kom binnen, kom binnen…” zei ze snel. Charles volgde Cora naar de huiskamer. Diana liep naar hem toe en gaf hem een hand. Toen Francois opstond om haar voorbeeld te volgen viel zijn mond open. “Charles… wat doe jij hier?” “Pap!” “Dat kan ik net zo goed aan jou vragen!”
Diana begon heel hard te lachen. “Ik heb iets uit te leggen, vrees ik.” “Kom zitten, dan vertel ik jullie wat er gebeurde.”
Als een ware vertelster bij een toneelvoorstelling, zat Diana op de punt van haar stoel, haar azuurblauwe schoentjes netjes naast elkaar en haar handen in haar schoot. “Nou, het zit zo… Ik vond het tijd dat Cora eens aan de man raakte.” “Ja, ik kan daar heel omslachtig over doen, maar ik ben wel klaar om oma te worden, vind ik zelf.” Cora liep rood aan, Charles schoof wat ongemakkelijk op de bank en Francois opende zijn mond en liet een enorme bulderlach de kamer in rollen. “Kostelijk!” riep hij uit. “Nou, kijk…” ging Diana verder. “Ik had mezelf al tijden geleden op die datingsite ingeschreven en Francois en ik hadden al vaker heen en weer gemaild, gebeld en stonden op het punt elkaar nu eens te gaan ontmoeten.” “Francois liet foto’s zien van zijn huis, zijn tuin en… van Charles, zijn vrijgezelle zoon van in de dertig…” “Nou ik ben nogal van de twee-vliegen-in- één-klap-methode, dus ik zag een mogelijkheid!” “Ik heb Francois over mijn plan verteld en die heeft net als ik met Cora deed, Charles ingeschreven op de site.” “Ja, een kind kan de was doen, toch, zeg ik altijd maar.” “Zo komt het dat we vandaag hier met z’n allen cake gaan eten…” Diana klapte in haar handen om een einde aan het verhaal te maken. “Francois, als je zo vriendelijk wilt zijn mij even in de keuken te helpen…”
“Nou daar zitten we dan, met ons goede gedrag…” begon Cora voorzichtig tegen Charles. Ineens proestte Charles het uit van het lachen. “Ik geloof dat jouw moeder en mijn vader van hetzelfde sop overgoten zijn.” “Wat een stelletje geniepers!” Cora moest ineens ook erg lachen en ineens leek alles vanzelf te gaan. Woorden werden gewisseld, blikken geworpen en Cora voelde een kriebel in haar buik. “Zou het kunnen, zou het echt kunnen?” dacht ze bij zichzelf. “Zou dit echt zijn?”
Een half jaar later…
“Coor!” “Kom nou!” “We komen nog te laat!” “Ja, ik ben er al!” “Je gaat toch niet te laat komen op onze bruiloft?” Twee vrouwen in een Desigevalletje stappen de deur uit. Buiten staat een koets klaar waar twee goed geklede heren hen breed grijnzend opwachten. “Zijn we er klaar voor?” vraagt Francois aan Charles. “Ja pap, we gaan allemaal trouwen vandaag, het is echt!”
